GASTBLOG KRISTYNA LEXOVA

Kickboksen

Uitdagingen in het leven

Het is zaterdag 18 november 2017 en het het grote vraagteken strijkt om mijn schouder neer.

Waarom ben ik hier?

Ik kijk om me heen en zie Georgina van der Linden (the Ladykiller) voor zich uit staren, ook zij zit in de focus. Een ander team komt luidruchtig onze kleedkamer binnen, de vechter is drijfnat van het zweet, zijn ogen vol adrenaline en knijpt zijn beker zowat fijn. Er zit dus al 1 winnaar in onze kleedkamer, hij is enthousiast en straalt positieve energie uit.

Toch bereiken de vragen me ondanks de welkome afleiding.

> Wat zit je hier nu weer?
> Jouw laatste 4 partijen heb je verloren! Ben je niet te oud?
> Dit had je jezelf al kunnen besparen al die spanning, waarom doe je dit?

Hoofdschuddend loop ik naar de w.c. en hang met mijn hoofd omlaag, dan zie ik mijn benen…keurig gladgeschoren wat ik ’s winters niet al te vaak doe (don’t judge me, ik heb altijd een lange broek!) en ik zie mijn gespierde kuiten, hier en daar een klein blauw plekje, ohja die op mijn rechter scheen is van de sportmasseur gisteravond…hmm maar dat maakt helemaal niks uit want deze benen zijn sterk zat en kunnen ontzettend veel hebben.

Dan komen eindelijk de antwoorden, waarom ik hier ben?

Omdat ze een invaller zochten tegen het meisje op de poster, ik heb in principe niks te verliezen, ik heb hier niet speciaal voor getraind.

Waarom ik hier nu weer zit?

Omdat ze blij zijn met de invaller en het is potverdorie op Enfusion in de Martiniplaza in Groningen. Ja, ik heb mijn laatste 4 partijen verloren maar daar heb ik veel van geleerd en heb grote veranderingen ondergaan.

Ik te oud?

Het interesseert me niet want ik kom prima mee met de rest, ouder maar sterker! En ja die spanning, maar hij zal niet voor niets zijn…stomme vragen in mijn hoofd, opzouten! Ik storm de w.c. uit en zoek mijn trainer, let’s do this!

Even later zijn het de minuten die ik haat, wachten tot ik op moet. De zaal zit redelijk vol en de weg naar de ring is lang…’

‘In the red corner from the Czech Republic, Kristyna Lexova’ !

Mijn trainer vraagt me, ga je deze winnen?

Ja roep ik, maar hij schreeuwt nogmaals; Ik vroeg of je deze gaat winnen? JAAAAAAAAA!!!!!

Na deze schreeuw maak ik mijn lange entree naar de ring, ik hoor in de verte bekende stemmen die me aanmoedigen. Als ik na het hele riedeltje in de ring van de scheidsrechter ‘fight’ hoor, dan ga ik. Alle emoties zijn uit en ik zie alleen haar. Binnen 1 ronde is het een technische knock-out die mij tot winnares bekroond en ik moet huilen, pure emotionele ontlading bij mijn trainer in de armen.

‘Dit is het he, gewoon in jezelf geloven’ zegt hij en ondertussen trekt mijn verzorgster mijn handschoenen uit. In het midden trekt de scheids mijn arm nog omhoog als teken van overwinning en geeft me mijn beker. Overweldigd loop ik de nu kortere weg van de ring terug, 3 jongetjes willen achter de schermen met me op de foto.

Trots ben ik, op mezelf.

Ik denk dat ik het weer terug heb, wat ik jarenlang heb gehad en toen ik steeds verloor het niet meer kon vinden. Ik ga door! Minimaal tot de zomer en dan maximaal! En ik deins niet meer terug voor wat dan ook, ik kan dit, ik zal dit en ik moet dit!

De motivatie is weer terug!