GASTBLOG ROBERT BOLK

Kanjers nemen de benenwagen

Elk jaar weer zijn er duizenden mannen en vrouwen met een maatje meer een wereldprestatie neerzetten door deel te nemen aan het grootste wandelevenement dat wij kennen. Vier dagen lang met heel veel anderen 30, 40 of 50 kilometer lopen om een 4-daagse kruisje te mogen ontvangen.

Zelf kon ik me niet voorstellen dat het leuk is om met een slakkengangetje door weer en wind van A naar A te gaan lopen. Het was al erg genoeg als je na school dankzij een lekke band naar huis moest lopen. Wiskundig en statistisch gezien klopt het namelijk dat veel gewicht op gewone fiets met vers geplaveid fietspad met erg scherpe steentjes dan wel glassplinters als resultaat een dalende fiets betekende. En meestal gebeurde dat als je de wind voor en regen tegen had…

Tegenwoordig vind ik het wel leuk om een eindje te wandelen. Dagelijks willen onze honden graag hun ommetje hebben en ik merk dat je dan even lekker het hoofd leeg kunt maken. Je loopt met een doel en andere mensen zijn meer gefocust op die twee knuffelbeesten dan op die stevige vent die de touwtjes in handen heeft.

Op zondag vind ik het heerlijk om buiten de gebaande paden te treden en dan worden er serieuze kilometers gemaakt. Samen met andere baasjes naar een bos of ander mooi losloopgebied waar de honden lekker kunnen ravotten of een stevige wandeling waarbij we van de route afwijken bij de geur van verse broodjes. Thuis wordt dat erg gewaardeerd!

Ik heb nu bedacht dat het rondje om de kerk wel saai wordt en daarom bepalen de honden nu de route. Als we denken “het is mooi geweest”, dan is één telefoontje genoeg om opgehaald te worden. De loopwereld wordt groter en de verbazing van de partner groeit ook met de week.

Op de derde zondag van november organiseert Kanjers voor Kanjers hun sportevent met veel fiets gerelateerde sporten. Dit jaar is bedacht dat wandelaars een mooie extra bron van inkomsten kunnen zijn voor het goede doel. In het Achterhoekse coulisselandschap tussen Aalten en Winterswijk zijn door de wandelclub 4 prachtige routes uitgezet met als startpunt het grote vakantiepark. In de voorafgaande week begon het te kriebelen. Zou ik het aandurven om mee te doen? Kan ik 10 kilometer uitlopen? Wil ik niet liever uitslapen of pak ik de wagen om daarna de benenwagen te nemen?

Verwachtingsvol keek onze oudste hond toen ze me op zondagmorgen de schoenen zag aantrekken en ze vond het niet leuk dat ze niet mee mocht. Je moet wel gek zijn om op je enige vrije dag al heel vroeg in de auto te stappen om te gaan controleren of de buitjes die de weerman verwacht ook precies op de tijd en plaats komen waar je dat niet wilt. Gelukkig scheen de zon en bij het startbureau in de campingkantine was het gezellig. “Doe maar de 15 kilometer” hoor ik mezelf zeggen. “Als u maar wel voor 3 uur terug bent!” krijg je dan om kwart over negen te horen. Even de wandelapp aanzetten en dan ga ik op pad… na 6,5 kilometer is in een boerenschuur een rustplaats ingericht. Wat kan wandelen mooi zijn en koffie met een snee krentenwegge lekker… En wat een mooie verhalen hoor je daar van al die andere lopers. Snel verder, want thuis denken ze dat ik er met het middaguur wel weer ben. Om half een zit ik een bord snert… moe maar voldaan. Een tafel verder gaat een duim omhoog van een 10-er waar ik samen mee heb gerust. Nog even fietsen kijken en dan naar huis.

Ik ben trots op de foto die ik op de site van De Wandelvriend Aalten vond. Je ziet niet dat ik hier word ingehaald door 10-kilometer lopers en dat mijn dijen al lekker tegen elkaar schuren. Je ziet ook niet dat mijn kous iets doet onder mijn voet. Je ziet wel dat ik genoot en het belangrijkste is dat ik het gevoel had niet voor gek te lopen. En bij het inleveren van de startkaart kreeg ik een compliment voor de inzet en alle pijntjes waren verdwenen…. totdat ik thuis kreunend en steunend van de bank af kwam. “Tja…mannen…”, zei mijn vrouw die voor de tweede keer die dag met de honden ging wandelen…

© MeedenkeR Robert Bolk – November-2017